14.2 De Zigarr - eine Anekdote
Dor wer Amtsfüürwehrdag, all Kameroden harrn dat hild, un de en beevert mehr as de anner. Se harrn dat TSA wienert un plägt, dat glänz wie son Ei in de Sünn. Dor keem doch en hoge Kommisschon, vörweg de Kreisbrandmeister Hein Banck. De inspezerten ok de letzte Eck int Sprüttenhus; un in de Füürwehranhänger güngen se bit in de letzte Ritz mit ehr Glassees. Na ja, dat güng ok vorbi. Opstellung nehm! De Gruppenführer gev korte aber bestimmte Kommandos. Hacken an den Rünnsteen, de Hauptmann kreegt de Grupp meldt. Insatzbefehl! Utsöcht harr de Kommisschon den Hof vun unseren Füürwehrhauptmann. Un denn löppt dat so wie oft öft. De Kameroden ut de Naberdörper hebbt ok nich slopen, dor mutt man sik anstrengen, wenn man vör liggen will. Aver de Hogens weern wull so enigermaten tofreeden west, veel to quarken harrn se jedenfalls nich. De Spezialtrupp harr sik redlich slogen. Nu güngt an't afbuen. En Kamerod up de Trupp inspezer so dörch de Gegend, ümmer en Og nat Gerät, en na de Hogens. He harr en groten Janker na son schön Zigarr. Un so luert he sik sacht üm de Swienstalleck, keen vun de Hogens to sehn. Nu man gau boben rechts ut de Rocktasch de Zigarr, ünner rechts de Rietsticken rut. Kinnrehm vun Helm los, aber bloß nich afnehmen, kunn doch mal son Kieker üm de Eck komen. Nu gau de Zigarr afbieten, den Rest Tabak utspegen, Rietsticken an de Rietfläch an - son Schiet, afbroken; dat geiht so fief-, sösmal so. Doch nu hett klappt, un de blaue Damp war rinreeten in't Lief. Nu geiht dat uns ern Kameroden so richtig gaud. Doch up enmal - so'n langen Schatten! Verdammt, dor kümmt een vun de Hogens, wohin mit de Zigarr? In de Tasch - Zigarr to lang. In de Hand - dor sücht he de Qualm. Dat löppt ut Schiet ut! De Diek!!! Ade du gode 5 Groschen Zigarr! In den Moment: „Kamerad, wir rauchen doch nicht unter dem Helm!?“ So, nu'n zackige Wendung, rasch mit den Rüch nan Diek un snipp, wech is dat goode Stück, Versoopen in de Flooten. „Ik, Herr Kreiswehrführer, ik wör mi doch nich ünnerstahn, ünnern Helm to smöken!“ Hein Bank de grient: „Lat gaud weten, bester Mann, denn brennt wull sach dien Helm.“